To Xavier, my wonderful husband...

My love,

You are thousands of kilometres away from me now. And it's our 5th anniversary today...

We never imagined such sadness on this day. The loss of our family is huge. Bertrand, our dear step father -or father or friend, is gone and we all will miss him very much. I don't know how we will get used to this feeling- it's just so hard to believe that we cannot see him again. And our little Theo will never know him...

We were going to have a little celebration today. You were secretly planning something to surprise me. Nothing matters now. We have the greatest gift of life, our Theo, and a long life to go on together. I just wanted to say how much I love you. No need for celebration or anything. It's wonderful to know you are coming back soon and will be with us again.

When I think of the past 5 years, I remember many laughters and a lot of happiness that you gave me. We also went through tough times together and I always had the trust of having you. In these 5 years, I learnt well that if I have you around, nothing bad can happen to me. Having you is the biggest confidence. You are with me- we can manage anything we want. We are lovers, we are family and we are best friends. You and me mean everything- the rest of the world is just a background. You are my home. You are always my hope...

We were where you are right now 5 years ago. Your mom and Bertrand organised everything. Joelle was pregnant to Romane, my mom was thinking of my dad and sentimental, my sister had a bright-colour dress. Mathieu and Corentin were scared of the geese in the garden. Benoit was taking too many portrait photos with his new camera. The sun was shinning. We drank champaigne. We were all happy. It was a beautiful wedding. Our wedding...

Preperation of the garden- Benoit, Bertrand and Xavier

Our wedding witnesses- mom and Bertrand

Newly-wed Nesli & Xave

I'm doing my best to look after Theo. Thanks to him- he's now having a nap so mommy can write this to daddy. We look forward to having you back. This piece of writing is my little anniversary gift to you my Xavier. I hope we will have happier days...

  

I wish to have the 15th, 25th, 35th, 45th and 55th years to celebrate...

I love you.  

Your Nesli

Theo. Benim kişisel devrimim.

Hamileliğimin son bir ayı memleketle meşguldü kafam. Çokça üzüldüm, bir o kadar umutlandım. Ne Facebook'ta ne bloğumda hayatımı paylaşamadım, bencilce geldi kendimden bahsetmek.

Sonra 1 Temmuz günü Theo geldi hayatımıza. O gün bugündür başka hiçbir şey yok! Gezi Parkı'yla başlayan devrimin ortasına geldi Theo, benim kişisel tarihimin en anlamlı olayı haline geldi. Bana 'devrim' yaşatan bir küçük insan...

Theo'yla ilk tanışmamız benim doğum zaferini kazanmamla oldu. Ben doğuma o kadar konsantre olmuşum ki, Theo'yu kucağıma alınca çok bir şey hissedemedim. Hastanedeki ilk gece onu seyrettikçe, uyuyamadıkça geldi o his. Bambaşka bir aşktı bu. Ben bu minik, savunmasız, küçük adama benzersiz bir aşkla bağlanacak, ilerleyen günlerde kendime şaşırarak bu melankoliye tutulacaktım...

Bu kocaman dünyada Theo küçücük. Bizim dünyamızda bizim renklerimiz, bizim seslerimiz, bizim kurallarımız var. Theo hayatın daha çok başında... Ve bu anne ve baba oldukça acemi! Bizler ki 30'lu yaşlara gelmiş, hayatta hemen her konuda belli bir tutumu olan, her şeyi bildiğini sanan, görece 'olgun' adamlar ve kadınlar olarak öğrenmemiz gereken şeyler karşısında bir anda tökezliyoruz. 2 günlük bebeğin kıyafetini değiştirmek mesela, hararetli politik tartışmalardan daha basit değil!.. Yani demem o ki, çok acemiyiz ve daha öğrenecek çok şey var. Umarım Theo hatalarımızla sever bizi.

Biz ona kavuştuğumuz için dünyanın en şanslı ebeveynleriyiz...

Bu bir 'Hoş Geldin Deniz Theo Ceux' yazısıydı. Doğum macerası bir dahakine...